عسل گشنیز خواص دارویی : گشنیز نوعی سبزی با نام علمی Coriandrum sativum است. این گیاه بومی جنوب غرب آسیا و شمال آفریقا است و ارتفاع آن تا نیم متر هم میرسد. اغلب گشنیز تولیدی ایران که حدوداً ۶۵ درصد کل کشور میباشد در شهرستان نهاوند استان همدان و بقیه در شهرستانهایی نظیر اقلید و… برداشت میشود و بصورت خشک وارد بازار میشود. در ایران از برگ و ساقه گشنیز به عنوان سبزیجات خوردنی استفاده میشود. ریشه گشنیز در آشپزی، به ویژه آشپزی تایلند مورد استفاده قرار میگیرد. این گیاه در کاهش اضطراب و بیخوابی مورد استفاده قرار میگیرد. اثر ادرار آوری این گیاه در انسان، باعث کاهش فشار خون، دفع سنگهای کلیه و مثانه، رفع تجمع آب در بافت ها ( اِدم ) میگردد. گیاه گشنیز و پزشکی : بقراط این گیاه را می شناخته و برای درمان بیماری های مختلف از آن استفاده می کرده است. در قرون وسطی ضعف جنسی را با گشنیز درمان می کردند. پزشکان قدیم عقیده داشتند گشنیز از سرایت امراض جلوگیری می کند، از این رو به افراد مبتلا به آبله دستور می دادند که آب گشنیز را به دور چشم هایشان بمالند تا میکروب آبله به چشم ها سرایت نکند. میوه گشنیز گرد و به رنگ زرد است. بوی تازه آن مطبوع نبوده و تقریباً بد بو است ، ولی بر اثر خشک شدن این بو از بین رفته و خوشبو می شود. خواص گیاه گشنیز : زکریای رازی پزشک و دانشمند مسلمان، گشنیز را برای آرام کردن سردرد و رفع سستی تجویز می کرد. گیاه گشنیز خواص دارویی و درمانی زیادی دارد که از جمله می توان به این موارد اشاره کرد : تخم گشنیز را پودر کرده و به نسبت مساوی با عسل مخلوط کنید که برای تقویت بدن بسیار مفید است. خوردن تخم گشنیز معده را تقویت می کند و به همراه غذا به هضم آن کمک می کند. معده و روده را ضد عفونی می کند و کرم کش است. برای این منظور ۲ تا ۵ گرم تخم بو داده آن مصرف شود. تخم گشنیز ادرار آور است. برای نرم کردن سینه از جوشانده تخم گشنیز استفاده می کنند ، بدین صورت که ۱۰ تا ۳۰ گرم از آن را در یک لیتر آب دم کرده و مانند چای با عسل بنوشید. برای بر طرف کرن تب و سرماخوردگی مفید است. برای این منظور یک سوپ رقیق از آب مرغ و گشنیز تازه تهیه کنید و پس از چند مرتبه مصرف ، اثر معجزه آسای آن را ببینید. تخم گشنیز شیر مادران شیرده را زیاد می کند
عسل گشنیز به عنوان یکی از انواع عسل های طبیعی و دارویی شناخته شده است.
گشنیز، یک گیاه معطر با نام علمی Coriandrum sativum است که در جنوب غرب
آسیا و شمال آفریقا بومی است. ارتفاع این گیاه به نصف متر میرسد و به صورت
خشک وارد بازار میشود. در ایران، از برگ و ساقه گشنیز به عنوان سبزیجات
خوردنی استفاده میشود و ریشهی آن در آشپزی، بهویژه در آشپزی تایلند
استفاده میشود.
علاوه بر استفاده خوراکی، گشنیز همچنین در پزشکی نیز کاربردهایی دارد. در
قرون وسطی، این گیاه برای درمان بیماریهای مختلف استفاده میشد و به طور
خاص درمان ضعف جنسی با استفاده از گشنیز توصیه میشد. همچنین، پزشکان قدیم
بر این باور بودند که گشنیز میتواند از سرایت بیماریها جلوگیری کند و به
همین دلیل به افراد مبتلا به آبله دستور میدادند که آب گشنیز را به دور
چشم هایشان بمالند تا میکروب آبله به چشم ها سرایت نکند.
همچنین، میوه گشنیز دارای خواص درمانی و دارویی زیادی است. گشنیز توانایی
تقویت بدن را دارد و مصرف تخم گشنیز به همراه عسل میتواند بسیار مفید
باشد. این گیاه همچنین معده و روده را ضد عفونی کرده و کرم کش است. برای
استفاده از این خاصیت، تخم گشنیز را پودر کرده و با عسل مخلوط کنید و مصرف
کنید. همچنین، تخم گشنیز اثر ادرار آور دارد و برای نرم کردن سینه میتوان
از جوشانده تخم گشنیز استفاده کرد. همچنین، تخم گشنیز میتواند در برطرف
کردن تب و سرماخوردگی نیز مفید باشد. به این منظور، میتوان یک سوپ رقیق از
آب مرغ و گشنیز تهیه کرده و مصرف کرد. در نهایت، تخم گشنیز میتواند میزان
شیر مادران شیرده را افزایش دهد.
در نتیجه، عسل گشنیز با داشتن خواص دارویی و درمانی متعدد، یکی از عسل های
مفید و مورد توجه در طب سنتی است. استفاده از این عسل میتواند در بهبود
علائم برخی بیماری ها و افزایش سلامتی کمک کند.
علاوه بر خواص دارویی این عسل، عسل گشنیز همچنین دارای خواص غذایی و
تغذیهای است. این عسل حاوی مقادیر زیادی از ویتامینها و مواد معدنی از
جمله ویتامین C، ویتامین A، کلسیم، آهن و منیزیم است که برای سلامتی بدن
بسیار مفید هستند. همچنین، عسل گشنیز حاوی قندهای طبیعی است که به عنوان یک
منبع انرژی طبیعی عالی محسوب میشود.
استفاده از عسل گشنیز در
رژیم غذایی میتواند به بهبود سیستم ایمنی بدن، تقویت قلب و عروق و کاهش
التهابات کمک کند. همچنین، این عسل میتواند در کاهش ریزش مو، تقویت سیستم
گوارشی، بهبود عملکرد کبد و کلیه، و حفظ سلامت پوست مؤثر باشد.
علاوه بر این، عسل گشنیز
میتواند در کنترل و کاهش وزن نیز موثر باشد. این عسل دارای خواص
ضدالتهابی و ضداکسیدانی است که میتواند به کاهش سوختگی و التهابات در بدن
کمک کند و در نتیجه، فرایند سوخت و ساز بدن را تنظیم کند و به کاهش وزن کمک
کند.
در نتیجه، عسل گشنیز با دارا بودن خواص دارویی، غذایی و تغذیهای فراوان،
یکی از عسل های متنوع و مفید در سبد خرید شما باید قرار گیرد. استفاده از
این عسل میتواند در بهبود سلامتی و پیشگیری از بیماریها موثر باشد.
"عسل خالص را بهترین قیمت و بهترین کیفیت تنها در وردسا تجربه کنید! با وردسا، از خود تامین کنندگان معتبر، عسلی تازه و مرغوب را به سادگی به دست بیاورید. اکنون با یک کلیک، عسل مورد علاقه خود را از وردسا تهیه کنید و لذت ببرید!"
زنبور عسل (به انگلیسی: Bee) حشرات بالداری هستند که ارتباط نزدیکی با خانواده مورچهها و زنبورهای بیعسل (به انگلیسی: Wasp) دارند. این حشرات، بهدلیل نقش مهمی که در گردهافشانی دارند و همچنین تولید عسل و موم توسط برخی گونهها مانند زنبور عسل اروپایی، شناختهشده هستند. بیش از ۱۶٬۰۰۰ گونه زنبور در هفت خانواده زیستی مختلف در سراسر جهان شناخته شدهاست.[۲][۳] برخی از زنبورها از جمله زنبورهای عسل، زنبورهای گرده و زنبورهای بدون نیش، بهطور اجتماعی و در یک کلنی زندگی میکنند اما بیشتر گونهها (بیش از ۹۰ درصد) از جمله زنبورهای گلگر، زنبورهای درودگر، زنبورهای برگبر و شیرینزنبوران بهصورت انفرادی زندگی میکنند. زنبورها در همهٔ قارهها بهجز قطب جنوب، در بیشتر زیستگاههای دارای گیاهان گلدار، یافت میشوند. رایجترین زنبورهای نیمکره شمالی، زنبورهای خانوادهٔ شیرینزنبوران هستند که کوچک هستند و اغلب با زنبورهای بیعسل یا مگسها، اشتباه گرفته میشوند. اندازهٔ زنبورها از گونههای ریزِ زنبورهای بدون نیش که اندازهٔ کارگران آنها کمتر از ۲ میلیمتر است، تا زنبور بزرگ والاس، بزرگترین گونه از زنبورهای برگبر، که طول جنس مادهٔ آن میتواند به ۳۹ میلیمتر برسد، متغیر است.[۴]
زنبورها از شهد و گرده تغذیه میکنند، شهد، در درجهٔ اول بهعنوان منبع انرژی و گرده در درجهٔ اول برای پروتئین و سایر مواد مغذی، توسط زنبورها مصرف میشود. گردهها بیشتر بهعنوان غذا برای لاروهای آنها استفاده میشود. شکارچیان مهرهدار زنبورها شامل برخی نخستیسانان و پرندگانی مانند زنبورخواران هستند. حشراتی مانند زنبور منجگیر و آسیابکها نیز شکارچی زنبورها هستند.
بهدلیل اهمیت بالای زنبورها در گردهافشانی و افزایش باروری محصولات کشاورزی و میوهها، سازمان جهانی غذا و کشاورزی یا فائو روز ۲۰ مه هر سال را بهعنوان «روز جهانی زنبور» نامگذاری کردهاست.[۵]
برخی از زنبورها زندگی اجتماعی دارند. این به آن معنی است که آنها در گروههای سازمان یافته زندگی میکنند. زنبور عسل گونهای از زنبورها است که زندگی اجتماعی دارد. زنبورهای عسل در محلی بنام کندو زندگی میکنند.
سه نوع زنبور در کلونی زنبورها وجود دارد. زنبور ملکه بخاطر اینکه تخمگذاری میکند اصلیترین و مهمترین زنبور کندو میباشد. تنها زنبور ملکه هست که با نیشش میتواند زنبورهای ملکهٔ دیگر را نیش بزند. زنبور ملکه معمولاً مادر زنبورهای کارگر است. وقتی که زنبور ملکه جوان است، از شیرهٔ مخصوصی تغذیه میکند. زنبورهای کارگر هم مانند زنبور ملکه ماده هستند و وظیفهٔ آنها جمعآوری گرده از گلها و محافظت از کندو میباشد. نوع سوم نیز زنبورهای نر هستند که تنها کارشان بارور کردن (تلقیح) زنبور ملکه است.
در سال ۱۹۳۴ شخصی بنام ام. ماگنان در فرانسه کتابی به نام Le vol des insectes را نوشت و در آن مطرح نمود که پرواز این حشرات با محاسبات علمی نمیتوان توضیح داد زیرا نسبت بال به بدنشان بسیار کوچک است و این حشرات بر اساس پسار نمیتوانند پرواز کنند. شخص دیگری نیز بنام آندره لاگو بهطور عملی این فرض را امتحان نمود و نتایج بررسی نیز نشان میداد این حشرات نباید توان پرواز داشته باشند.[۶] این تصور در واقع تصور غلطی بود، زیرا پرواز این حشرات نقیض قانون پسار در گازها است ولی پرواز این حشرات را میتوان با قوانین مکانیکی توضیح داد، همانطور که بالگردها نیز با این قوانین به پرواز در میآیند.[۷]
در سال ۲۰۰۵ مایکل دیکینسون و همکاران او با کمک دوربینهای فیلمبرداری سریع از پرواز زنبور عسل فیلمبرداری کردند.[۸] آنها سرعت بال زدن زنبور را ۲۳۰ بار در ثانیه تخمین زدند.[۹]
زنبورها چهرهٔ شاخصی در اساطیر داشتند و به عنوان الگویی برای جامعهٔ بشری بودند. به عنوان مثال در عهد باستان در خاور نزدیک، این حشره به عنوان پلی به عالم اموات شناخته میشده و در تزیین مقبرهها طرح این حشره استفاده میشدهاست.[۱۰]
با وجود اینکه این حشرات نیش دردناکی دارند ولی از جایگاه بالایی نزد انسانها برخوردار هستند. دلیل این جایگاه به احتمال زیاد بخاطر سودمندی در گردهافشانی و تولید عسل و همچنین شهرت آنها به عنوان موجودی کوشا میباشد. این حشره بهطور منظم در تبلیغات برای اجناس بکار گرفته میشود.
اگرچه نیش زنبور برای افرادی که حساسیت دارند میتواند مرگبار باشد، تقریباً تمامی گونههای زنبور غیر تهاجمی بوده و اگر انسانها با آنها کاری نداشته باشند، هرگز نیش نخواهند زد. اغلب انسانها برای زنبورها خطرناک هستند و با آلوده کردن محیط زیست آنها به مواد سمی به آنها آسیب میرسانند.
در اندونزی لارو زنبور عسل را با برنج میخورند. به این صورت که با نارگیل رنده شده مخلوط و سپس در برگ موز پیچیده و در بخار آب میپزند.
همانند دیگر حشرات بدن زنبور را میتوان به سه قسمت تقسیمبندی کرد: سر، سینه (قسمت میانی) و شکم (که در پشت قرار دارد) همچنین مانند سایر حشرات زنبورها دارای ۳ جفت پا و ۲ جفت بال هستند. اکثر زنبورها بدنشان پر از کرک است و رنگ بدنشان زرد و سیاه یا نارنجی و سیاه است. بسیاری از زنبورها دارای نیش هستند که در انتهای بدنشان وجود دارد. اگر این حشرات بترسند یا گیج یا عصبانی شوند، از نیششان استفاده میکنند. پس از اینکه یک زنبور کارگر نیش میزند پس از مدت کوتاهی میمیرد، ولی زنبورهای دیگر و همچنین زنبورهای وحشی میتوانند بارها نیش بزنند. بعضی از مردم به نیش زنبور بسیار حساسند و حتی گاهی نیش زنبور باعث مرگ آنها نیز میشود.
زنبورهای عسل پنج چشم دارند: دو چشم بزرگ در دو طرف سر معروف به «چشمهای مرکب» که برای دیدن اشکال و رنگها در محیط اطراف استفاده میشود در حالی که از سه چشم کوچک در بالای سر معروف به «اوسلوس» برای ناوبری و جهتیابی استفاده میشود.[